Արմինֆո.Ադրբեջանցիները խլել են Արցախում մնացած հայերի անձնագրերը և թույլ չեն տալիս առանց հսկողության խոսել հարազատների հետ: Այդ մասին Twitter-ի իր միկրոբլոգում գրել է ամերիկացի լրագրող Լինդսի Սնելը։
"Մեկ ամիս անց այն բանից հետո, երբ Ադրբեջանը հարձակվեց Լեռնային Ղարաբաղի վրա և էթնիկ զտում իրականացրեց, ես խոսել եմ այնտեղ մնացած շատ քիչ մարդկանցից մեկի դստեր հետ", - նշել է լրագրողը ՝ հրապարակելով զրույցի տեսանյութը:
Նա հիշեցրել է, որ Ադրբեջանի պետական ԶԼՄ-ները վերջերս պարծենում էին, թե Բաքուն կարգավորում է տեղական հեռահաղորդակցության ծառայությունները, սակայն Լեռնային Ղարաբաղում մնացած հայերը չունեն ինտերնետ կամ բջջային կապ, եւ նրանց թույլ չեն տալիս առանց վերահսկողության շփվել իրենց հարազատների հետ:
"Իսկ" վերաինտեգրման " շրջանակում Ադրբեջանի իշխանություններն այնտեղ մնացած մարդկանցից առգրավել են հայկական անձնագրերը, ընդ որում, նրանց չտրամադրելով ադրբեջանական անձնագրեր։ Սա նշանակում է, որ Լեռնային Ղարաբաղում մնացած հայերն այս պահին քաղաքացիություն չունեցող անձինք են", - գրում է Սնելը։
Այնուհետև լրագրողի հրապարակած տեսանյութում արցախցի մի կին, որի ձայնը փոխված է, և դեմքը փակ է, պատմում է այն մասին, որ ոչ մի կերպ չի կարողանում հորը համոզել հեռաանալ Լեռնային Ղարաբաղից:
"Ի սկզբանե նա, ընդհանրապես, չէր ուզում հեռանալ։ Նա ասում էր, որ այստեղ տուն է կառուցել և չի ուզում լքել այն։ Սեպտեմբերի վերջին, երբ մայրս պետք է գնար, հայրս ասաց, որ կգա մեզանից հետո: 3-4 ամիս կմնա այստեղ, նա ուզում է ականատես լինել այդ "վերաինտեգրմանը"։ Այնպես որ, ես սպասում եմ նրան, Մենք սպասում ենք նրան: Ի սկզբանե, երբ ես փորձում էի համոզել նրան հեռանալ: Ես ասում էի. "Դու հասկանում ես, որ հետո ուղղակի չես կարող հեռանալ, քեզ բաց չեն թողնի, որովհետև ադրբեջանական իշխանություններին, կոպիտ ասած, կենդանաբանական այգում կապիկ է պետք, որպեսզի որպես ցուցանմուշ ցույց տա ԿԽՄԿ-ի, ՄԱԿ-ի ներկայացուցիչներին, լրագրողներին":
Հոկտեմբերի 1-ից կապ չի եղել։ 5-6 օր հետո հայրս զանգեց։ Մենք շատ էինք անհանգստանում։ Նա այցելել է այնտեղ գործող ԿԽՄԿ գրասենյակ, որտեղ Wi-Fi կա, և զանգահարել է մեզ։ Նա ասել է, որ ամեն ինչ լավ է, ԿԽՄԿ տալիս իրեն սննդամթերք: Այդ ժամանակից ի վեր, նա շաբաթը մեկ անգամ զանգահարում է կամ ինձ, կամ մայրիկին։ Վերջին երկու անգամ զանգահարել է ադրբեջանական համարից։ Երկար չխոսեց։ Հայրս խոսում է 10 րոպեից կարճ, քանի որ նրա կողքին միշտ ինչ - որ մեկը կա: Նա չի պատմում, թե ինչ իրավիճակ է այնտեղ, և դա ճիշտ է։ Այսինքն, նրանց կողքին մերոնք չեն, ոչ էլ՝ եվրոպացիներ, ոչ էլ՝ ռուսներ։ Նրանցից խլել են հայկական անձնագրերը, ադրբեջանականները չեն տվել։ Ի սկզբանե ասում էին, որ այնտեղ մոտ 100 մարդ կա, բայց նրանք ավելի քիչ են։ Ստեփանակերտում 30-40 մարդ կա, մյուս շրջաններում էլի ինչ-որ թիվ կա, բայց, ընդհանուր առմամբ, 100 մարդ չի հավաքվի։ Քաղաքը դատարկ է, այնտեղ պարեկում են ոստիկանները։ Զինվորներին, ինչպես հասկացա, թույլ չեն տալիս", - պատմել է կինը ։