Արմինֆո. Ժամանակի ընթացքում Հարավային Կովկասի աշխարհաքաղաքական նշանակությունը միայն կնվազի, այլ ոչ թե կավելանա։ ԱրմԻնֆո-ին նման կարծիք է հայտնել Կովկասի ինստիտուտի տնօրեն, քաղաքագետ Ալեքսանդր Իսկանդարյանը։
"Հարավային Կովկասի ներկայիս աշխարհաքաղաքական նշանակությունը պայմանավորված է Ռուսաստանի, Թուրքիայի եւ Իրանի, Սեւ եւ Կասպից ծովերի միջեւ տարածաշրջանի աշխարհագրական դիրքով, նրա տարածքով անցնում են միջազգային նշանակության տարբեր հաղորդակցություններ: Մեր տարածաշրջանի նկատմամբ ուշադրության եւս մեկ պատճառ է նրա գերհագեցվածությունը ռազմականացման առումով։ Ընդ որում, Ուկրաինան եւ, գլխավորը, Չինաստանը անխուսափելիորեն նպաստում են եւ կնպաստեն ապագայում Հարավային Կովկասի նկատմամբ առկա ուշադրության նվազմանը", - կանխատեսում է նա:
Ուկրաինայում և Ուկրաինայի շուրջ ազդակներից, քաղաքագետի կարծիքով, կախված են նաև տարածաշրջանային գլխավոր հակամարտության ՝ ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացում ներկա իրավիճակի հետագա պահպանման հեռանկարները։ Ընդ որում, Ուկրաինան պարամետրերից ընդամենը մեկն է, որոնք թույլ են տալիս նման կանխատեսում անել։ Նույն Հայաստանի դեպքում ղարաբաղյան փակուղուց դուրս գալը կարող է դառնալ հայկական պետականության սուբյեկտայնության վերականգնման արդյունք ։
Առաջիկայում ղարաբաղյան խնդրի լուծումը որպես դիվանագիտական ակտիվության արդյունք պատկերացնելը՝ քաղաքագետի համար բավական դժվար է։ Պարզապես, այն պատճառով, որ դա հնարավոր չէ անել Ադրբեջանի ներսում ՝ արցախահայության իրավունքների պահպանմամբ։ Ինչը հերթական անգամ ակնհայտ ցույց տվեցին 44-օրյա պատերազմի արդյունքները, երբ Արցախի գրավյալ տարածքներում հայ չմնաց։ Մյուս կողմից, Ադրբեջանի կողմից Արցախի անկախության ճանաչման մասին խոսելը նույնպես այնքան էլ իրատեսական չէ։ Այստեղից, Իսկանդարյանի կարծիքով, անհրաժեշտություն է առաջանում մշակել հակամարտության լուծման նոր ուղիներ։
"Հաշվի առնելով ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման ԱՄՆ-ի և ՌԴ-ի տեսլականների տարբերությունները՝ այստեղ նույնպես մենք բախվում ենք հերթական խնդրի։ Ընդ որում, Արևմուտքի և ՌԴ-ի միջև նոր հակամարտությունը պայմանավորված է Ուկրաինայով և, սկզբունքորեն, ոչ մի կապ չունի Հարավային Կովկասի հետ։ ԵՄ-ն, այդ ֆոնին, չի կարող լուրջ մրցակցություն, համապատասխանաբար, վտանգ կազմել ՌԴ շահերին։ Նախեւառաջ, այստեղ, ինչպես ասում են, ֆիզիկապես անվտանգություն ապահովելու սեփական անկարողության պատճառով: Սակայն ՌԴ-ն էլ, իր հերթին, չի կարող ԵՄ-ին դուրս մղել Հարավային Կովկասից։ Այստեղից առաջանում է կարգավորման նրանց նախագծերի զուգահեռ աշխատանքի նկատմամբ այլընտրանքի բացակայությունը", - ամփոփել է Իսկանդարյանը։