ԳեոթիմՓԲԸԿայունությանգծովավագմենեջեր, տեխնիկականգիտություններիթեկնածու (երկրաբնապահպանություն):
Բնապահպանական
կառավարման
ոլորտում
14 տարվա
մասնագիտական
փորձի
բերումով
կարող
եմ
ասել,
որ
ամբողջովին
տիրապետում
եմ
Հայաստանի
բնապահպանական
խնդիրներին:
Որպես
ՀՀ
քաղաքացի
կիսում
եմ
ակտիվ
քաղաքացիների
մտահոգությունները՝
ներառյալ,
բայց
ոչ
միայն,
հանքարդյունաբերության
վերաբերյալ:
Միևնույն
ժամանակ
նաև
վստահ
եմ,
որ
հանքարդյունաբերությունը
կարող
է
այլ
կառավարում
ունենալ:
ԱՄՆ
ում,
Շվեդիայում
կամ
այլ
երկրներում
տեսել
եմ
լավ
կառավարվող
տասնյակ
հանքեր,
որոնք
տնտեսական
բարեկեցություն
են
բերում
երկրին
և
համայնքներին:
Վստահ
եմ,
որ
Ամուլսարը
կարող
է
նման
օրինակ
լինել:
Բայց
կարծում
եմ,
որ
եթե
չկարողանանք
միֆերը
տարբերել
իրականությունից,
իրականությունը
չենք
շտկի:
Անհնար
է
լուծել
իրական
խնդիրները,
եթե
զբաղված
լինենք
միֆերով:
Ուզում
եմ
խոսել
նման
մի
քանի
միֆերի
մասին:
Այսօր
կանդրադառնամ
հանքարդյունաբերության
շուրջ
ընդհանուր
միֆերին,
առայժմ
առանց
Ամուլսարի
վերաբերյալ
մանրամասների:
Կփորձեմ
գտնել
մի
քանի
հարցի
պատասխան.
հնարավո՞ր
է
հանքարդյունաբերություն
իրականացնել
պատասխանատու
կերպով
և
կարո՞ղ
է
արդյոք
նման
արդյունաբերությունը
տնտեսական
օգուտներ
բերել:
Ստորև՝
առանձնացրել
եմ
մի
քանի
միֆ:
Իրականություն. հանքարդյունաբերությունիրականացվումէավելիքան 100 երկրում, ներառյալ՝Մեծութնյակի առաջատար միքանի երկիր: Հանքարդյունաբերությանևմետաղներիմիջազգայինխորհուրդըհրապարակելէհանքանյութիարտադրությանծավալներովառաջատար 20 երկրներիցանկը, ներառյալՄեծքսանյակիանդամԱվստրալիան, ԱՄՆ-ը, Կանադան, Բրազիլիան, Արգենտինան, Մեքսիկան ևայլ զարգացած տնտեսություններով երկրներ:[i] Հանքարդյունաբերությունիրականացվումէ, օրինակ, Իսպանիայում, Նորվեգիայում, Շվեդիայում կամ Չեխիայում: Ցանկը շարունակելիէ:
Իրականություն. զարգացած երկրներում հանքերը մեծամասամբ շահագործում են ընկերությունները, ոչ թե պետությունները: Հանքարդյունաբերությունը գլոբալ արդյունաբերություն է՝ ամբողջ աշխարհից միջազգային ընկերությունների մասնակցությամբ: Բրազիլական Vale ընկերությունը հանքեր ունի Կանադայում, Ավստրալիայում: Լեհական KGHM Polska-ն՝ ԱՄՆ-ում, Չիլիում և Կանադայում: Շվեյցարական Glencor-ը, (որ ինչպես և Լիդիանը գրանցված է Ջերսիում), տնօրինում է Նորվեգիայի ամենախոշոր նիկելի հանքը: Կանադական Kinross-ը՝ Ռուսաստանի խոշորագույն ոսկու հանքը: Իսկ կանադական Barrick-ը հանքեր ունի ԱՄՆ-ում, Ավստրայիալում և այլն: Բայց կանադացիները հազիվ թե իրենց Լեհաստանի և Բրազիլիայի “հանքային կցորդը” համարեն իսկ Նորվեգիայում հազիվ թե իրենց Շվեյցարիայի “գաղութ” զգան: Հանքարդյունաբերական ընկերությունները ներդրումներ են բերում և փնտրում են մի քանի բան՝ լավ հանքավայր, տնտեսապես շահավետ ծրագիր, ներդրումների համար բաց երկիր, կանխատեսելի օրենսդրություն: Նրանք գնում են այն երկրները, որտեղ այս պայմանները կամ դրանց մի մասը կան, անկախ նրանից դրանք զարգացած թե զարգացող երկրներ են:
Իրականություն. աշխարհի խոշորագույն 100 հանքարդյունաբերական ընրեություններոց
ՈՉ
ՄԵԿԸ
ներկա
չէ
Հայաստանում:[ii] Հայաստանի 10 գործող մետաղական
հանքերից
միայն
մեկն
է
շահագործվում
միջազգային
փոքր
ընկերության
կողմից:
Լիդիանը
երկրորդն
է,
որ
պատրաստվում
է
ներդնել:
Ներդրումների
համար
երկրների
միջև
խիստ
մրցակցություն
կա:
Ըստ
Deloitte-ի
զեկույցի,
հանքարդյունաբերական
շուկայում
անկման
պայմաններում
ներդրողները
նախըտրում
են
առավելագույնս
կայուն
քաղաքական
և
սոցիալ-տնտեսական
իրավիճակ
ունեցող
երկրները:
Կանադայում
աշխարհի
խոշորագույն
հանքարդյունաբերական
կոնֆերանսին
(PDAC) 66, այդ թվում՝ Մեծ ութնյակի առաջատար երկրներ տաղավարներ ունեին և փորձում էին ներդրումներ ներգրավել:
Հայաստանն,
անշուշտ,
նույնպես
կարող
է
ներդրումներ
ներգրավել,
բայց
այս
պահին
գոնե
դրանք
հենց
այնպես
չեն
հոսում:
Իրականություն. հումքը հիմնականում վաճառվում է հումքի շուկայում՝ շուկայական գնով և անկախ այն բանից թե որ երկրից է հումքը, վաճառքի գնային սահմանները նույնն են: Գրեթե չկա դեպք, որ հանքարդյունաբերական ընկերությունը ոսկի արդյունահանի և կողքի ոսկու գործարանում դրանից ոսկեղեն արտադրի: Ոսկեգործական, մեքենա կամ հեռախոս արտադրող ընկերությունները ոսկին, պլատինը կամ պղինձը գնում են հումքի շուկայից՝ շուկայական գնով: Մի քանի փաստ արտահանման մասին. Կանադայի արտահանման մոտ 20% հանքանյութ է իսկ Չինաստանը ԱՄՆ-ից հետո Կանադայի երկրորդ արտահանման ուղղությունն է: Շվեդիայի հանքային արտահանումը 23 մլրդ դոլար է և ընդհանուր արտահանման 10%-ն է կազմում, իսկ արտահանման առաջին ուղղությունը Գերմանիան է, որը գնում է Շվեդիայի երկաթի և պղնձի զգալի մասը: Միայն երկաթի արտահանումը Ավրտալիայի արտահանման 22% է կազմում, ևս 6% ոսկու արտահանումն է, իսկ հիմնական ուղղությունը՝ Չինաստանը.
5. Միֆ. Հայաստանըահռելիհանքարդյունաբերությունունի:
Իրականություն.
Չնայած
ՀԿ-ները հաճախ
են
հիշատակում
29 մետաղական
հանքերը,
2014 թ.
Հայաստանում
10 մետաղական
հանք
է
արտադրանք
տվել:
Դրանցից
միայն
4-5-ն
են
համեմատաբար
զգալի
ներդրում
ունեցել
արտահանման
ծավալների
և
տնտեսության
մեջ,
ինչը
նշանակում
է,
որ
մեծ
մասը
փոքր
հանքեր
են:
Համեմատության
համար.
Չիլիի
միայն
մեկ
Escondida հանքը
2013 թ.
1 մլն
տոննա
պղինձ
է
արտադրել:
Նույն
տարում
Հայաստանի
ողջ
պղնձի
արտադրությունը
41.000 տոննա
էր:
Ավստրալիայի
մեկ
Kalgoorli հանքը
տարեկան
24,000 կգ.
ոսկի
է
արտադրում:
2012 թ.
Հայաստանի
ողջ
ոսկու
արտադրությունը
2.896 կգ էր
Անշուշտ,
Հայաստանի
հանքերի
տնտեսական
արդյունավետության
և
բնապահպանական
ազդեցության
գնահատման
կարիք
կա:
Բայց
նոր
ներդրումներից
հրաժարվելը
հարցի
լուծում
չէ:
Լուծումը՝
ներկա
վիճակի
մանրակրկիտ
գնահատումն
է
և
արդյունավետ
ռազմավարության
մշակումը՝
պարզելու,
թե
ինչ
ներդրումներ
են
անհրաժեշտ
ոլորտը
օպտիմալացնելու,
տնտեսական
ազդեցությունը
մեծացնելու
և
բնապահպանական
ազդեցությունը
նվազեցնելու
համար:
Իրականություն. Հայաստանն իհարկե շատ ավելի փոքր է քան Կանադան կամ Ավստրալիան: Բայց արդյունաբերության ծավալը նույնպես
հարյուրապատիկ
ավելի
փոքր
է:
Կանադայի
միայն
մեկ
շրջանը՝
Օնտարիոն,
52 գործող
հանք
ունի,
տարեկան
9.8 մլրդ
դոլարի
արտադրությամբ[vi]. Հայաստանում հանքարդյունաբերության ծավալը
2012 թ.
կազմել
է
մոտ
500 մլն.
դոլար:
Ինչ
վերաբերում
է
հեռավորությանը.
Շվեդական
Կիրունա
հանքավայրը,
որ
երկաթի
խոշորագույն
արտադրողներից
է,
Կիրունա
քաղաքին
բառացիորեն
կից
է:
Կանադական
Մալարտիկը,
որ
2014 ին
24.000 kg ոսկի
է
արտադրել,
Մալարտիկ
քաղաքի
անմիջական
հարևանն
է:
Օրինակները
շատ
են:
Սա
չի
նշանակում,
որ
Հայաստանում
համայնքների
վրա
հանքերի
ազդեցության
վերաբերյալ
մտահոգությունները
հիմքեր
չունեն:
Բայց
խնդիրը
հանքերի
կառավարման
(շահագործման
ձևի),
նախագծման
(ինչպես
են
կառուցվել)
և
տեխնոլոգիայի
(ժամանակակից
լինելու)
մեջ
է
և
ոչ
թե՝
գտնվելու
վայրի:
Նույնիսկ
անապատի
մեջտեղում
վատ
կառավարվող
հանքը
մի
քանի
տասնյակ
կիլոմետր
շառավղով
բացասական
ազդեցություն
կարող
է
ունենալ:
Եվ
հակառակը՝
լավ
կառավարվող,
ժամանակակից
հանքը
կարող
է
շրջակայքի
համար
անվտանգ
գործել,
նույնիսկ
խիտ
բնակեցված
վայրում:
Իրականություն. հանքարդյունաբերությունը Կանադայի, Ավստրալիայի, տասնյակ այլ զարգացած երկրների տնտեսության հիմնաքարերից է: 2012 թ. հանքարդյունաբերությունը Կանադայի ՀՆԱ-ին 36 մլրդ դոլար է բերել: Հանքարդյունաբերությունը Բրազիալիայի, Արգենտինայի, Չիլիի և մի քանի տասնյակ երկրների տնտեսության կարևոր ճյուղ է: Ինչ վերաբերում է զարգացող երկրներում դրական դինամիկայի օրինակներին. 1985-ին Բոտսվանայի բնակչության 60%-ը աղքատ էր: Այսօր, հանքային ոլորտում ներդրումների շնորհիվ, այս թիվը կրճատվել է մինչև 19%] իսկ մեկ շնչի հաշվով ՀՆԱ-ն ավելի քան 7000 դոլար է՝ Հայաստանից կրկնակի ավելի: Իհարկե, կան նաև օրինակներ, երբ երկրները չեն կարողանում բնական ռեսուրսները երկրի համար տնտեսական օգուտների վերածել: Բայց ես հավատում եմ, որ Հայաստանը ունի հաջողության ներուժ:
Իրականություն. ըստ Հանքարդյունաբերության և մետաղների
միջազգային
խորհրդի
զեկույցի՝
աշխարհում
հանքային
արտադրության
արժեքի
50-65% գործառնական
և
կապիտալ
ծախսերն
են,
որոնց
զգալի
մասը
ծախսվում
է
երկրի
ներսում:
Հարկերը
և
այլ
վճարները
միջինը
կազմում
են
ևս
15-20%: Աշխատավարձերը,
որոնց
զգալի
մասը
դարձյալ
երկրի
ներսում
է
մնում,
միջինը
մոտ
10-20% են: Բաժնետերերի շահույթը, այսպիսով, միջինը մոտ 15-20% է: Հետևաբար
ընկերությունը
առյուծի
բաժինը
չի
ստանում:
Հատկապես
զրոյից
կառուցվող
ծրագրերի,
օրինակ,
Ամուլսարի
դեպքում:
Հարկերի
և
ռոյալթիների
մասին.
հայաստանյան
հարկային
բեռը
բոլորովին
թեթև
չէ:
Համենայն
դեպս
օրենքը
սահմանում
է
այլ
երկրների
հետ
լիովին
համադրելի
հարկային
բեռ:
Հայաստանում
հանքային
ոլորտում
կան
լրացուցիչ
հարկեր
(ռոյալթիներ):
Մոտավոր
հաշվարկով.
4% հասույթից
և
12,5% շահույթից՝
մինչև
հարկումն
ու
տոկոսային
ծախսերը:
Շահութահարկի
դրույքաչափը
Հայաստանում
20% է:
Եթե
մոտավորապես
համադրենք
հանքային
ոլորտի
բոլոր
հարկերը,
կախված
ծրագրից
և
մետաղի
գներից,
շահույթը
կարող
է
հարկվել
40-50%, որը
մոտ
երկու
անգամ
ավելի
շատ
է
քան
այլ
բիզնեսների
պարագայում:
Պարզեցված
մոդելը
մոտավորապես
այսպիսի
տեսք
կունենա.
Կանադայի ամենամեծ հանքարդյունաբերական շրջաններից մեկում՝ Բրիթիշ Կոլումբիայիում, օրինակ, մոտավորապես նույն, նույնիսկ ավելի մեղմ մոտեցումն է:
Այնպես
որ,
հարկերը,
որ
հանքարդյունաբերական
ըներությունները
Հայաստանում
պարտավոր
են
վճարել,
լիովին
համադրելի
են
այլ
երկրների
հետ:
Ամուլսարի
ծրագիրն,
օրինակ,
նախնական
հաշվարկի
համաձայն
11 տարվա
շահագործման
ընթացքում
վճարելու
է
մոտ
488 մլն.
դոլարի
հարկ:
Հայաստանյան
հանքարդյունաբերության
ոլորտի
խնդիրներն,
անշուշտ
շատ
են:
Բայց
քննարկումը
չի
կարող
ծավալվել
այն
հարցի
շուրջ,
թե
արդյո՞ք
մեզ
պետք
է
հանքարդյունաբերություն:
Եթե
աշխարհի
շատ
զարգացած
երկրներ
հանքարդյունաբերությունից
տնտեսական
օգուտներ
են
քաղում,
ուրեմն
մենք
էլ
կարող
ենք:
Տնտեսությունը
ներդրումների
կարիք
ունի
և
հանքարդյունաբերությունը
այն
ճյուղերից
մեկն
է,
որ
կարող
է
ներդրումներ
ներգրավել:
Քննակումը
պետք
է
լինի
այն
հարցի
շուրջ,
թե
ինչպես
ավելի
արդյունավետ
դարձնել
ոլորտը,
ինչպես
այն
մոդեռնիզացնել,
ինչպես
ապահովել
բնապահպանական
անվտանգությունը
և
ինչպես
հասնել
նրան,
որ
Հայաստանը
միանա
հաջողակ
երկրների
ցանկին:
Մենք
բոլորս
ուզում
ենք
ավելի
ուժեղ
երկիր
և
ամուր
տնտեսություն
տեսնել:
Համենայն
դեպս
Գեոթիմը
հավատում
է,
որ
դա
հնարավոր
է
և
որ
Ամուլսարի
ծրագիրը
կարող
է
այդ
ուղղությամբ
կարևոր
քայլերից
մեկը
դառնալ: